تاریخچه فرت بافی
فرت بافتی نام نوعی نساجی سنتی است که با آن منسوجات مختلف مثل دستمال، بقچه، شال گردن، چادر شب، روسری، چادر، حوله و لباس، توسط نخ‌های تابیده یا ابریشم تولید می‌کنند. نقوش رایج در فرت بافی جودانه پیچازی و چهارخانه است. هنر فرت بافی در دهه ۸۰ ثبت ملی شده است.
این هنر در خراسان رواج دارد و از مشاغل خانگی و کارگاهی، به‌خصوص در سبزوار است. تاریخچه مکتوبی از پیدایش فرت بافی وجود ندارد. این هنر بیشتر بین زنان خراسان رواج دارد و مادران آن را به دختران خود آموزش می‌دهند. دست‌بافت‌های فرت بافی گاهی کاربرد تزیینی نیز دارند.
فرت در فرهنگ لغت به‌معنای تار و پود است. وجه تسمیه نام فرت می‌تواند صدای برخورد نی‌ها و شانه‌ها در دستگاه فرت بافی باشد که شبیه صدای قیچی کردن پارچه و واژه فرت است. عرض این دست‌بافته ها بین ۵۰ تا ۷۰ سانتی متر است و طول آن گاهی به ۷۰ متر نیز می‌رسد. ویژگی این پارچه‌ها دو رو بودن آن‌ها است.
