تاریخچه شعر بافی
شعر بافی یا دست بافی، از صنایع دستی سنتی خراسان است و از دیرباز به‌عنوان یکی از مشاغل خانگی و کارگاهی شناخته می‌شود. شعر در لغت به معنی موی انسان یا حیوان است؛ ولی در بافندگی به‌نوعی پارچه اطلاق می‌شود. در تار و پود این پارچه‌ها اغلب از نخ پشمی یا ابریشمی استفاده می‌شود. شعر بافی در واقع، بافتن این پارچه‌های دست‌بافت به‌وسیله دستگاه سنتی نساجی با چهار ورودی است. این حرفه در شهرهای مشهد، گناباد، سبزوار و تربت حیدریه انجام می‌شود.
تاریخ شعر بافی یا همان پارچه بافی سنتی، بر اساس نقش برجسته‌های موجود از زمان هخامنشیان و اشکانیان، به بیش از هزار سال می‌رسد و بافت پارچه‌های نفیس همواره در ایران رواج داشته است. این صنعت در زمان ساسانیان به اوج شکوفایی خود رسیده است. شعر بافی در قرون اولیه اسلامی «جولاهی» نامیده می‌شد.
در شعر بافی رنگ‌های بنفش، زرشکی، مشکی، زرد، سبز، صورتی برای لباس‌های زنانه و طرح میله‌ای یا راه‌راه سیاه و سفید، برای لباس‌های مردانه به کار می‌روند. معمولا نام بافنده، با رنگ طلایی در ابتدا و انتهای پارچه نوشته می‌شود. هنرهای شعر بافی، برک بافی، فرت بافی و ابریشم بافی را می‌توان در یک گروه هنری دسته‌بندی کرد.