قالی بافی آذربایجان غربی
قالی بافی در آذربایجان به دلیل وسعت مراتع و زمینهای کشاورزی و آب و هوای مناسب و طبیعی کوهستانی از دیرباز در این خطه مرسوم بوده است. قالی ها و قالیچه های تولیدی به وسیله روستاییان این منطقه با ساختاری سفت و پرزی بلند و بافتی درشت، مالامال از نقوشی هندسی و شکسته با برخورداری از رنگ های تند و تیره از مردمی سخت کوش و مقاوم و قناعت پیشه حکایت می کند که با طبیعتی به پایداری و استقامت کوهستان، به فرش، تنها به عنوان یک زیرانداز گرم می نگرند.
گرایش به قالی‌بافی، گرچه در برخی از مناطق به طور اجبار و ناشی از عدم استعداد کشاورزی و بی مهری زمین بوده است، و روستاییان به حد فراوان در فصول طویل زمستانی و دوران بیکاری ناگزیر با قالی بافی انس گرفته‌اند، با این حال در شرایط مساعدتر نیز، کشاورزی بخصوص در مناطق باختری (ارومیه، خوی) و خاور آن، طوالش، با موفقیت کمتری مواجه شده و کمتر نضج گرفته است.
نام اردبیل همواره به همراه نام قالی ذی قیمت اردبیل متعلق به قرن شانزدهم میلادی که فعلاً در موزه ویکتوریا وآلبرت مضبوط است برده می‌شود. اردبیل گرچه در گذشته از سابقه درخشانی در فرش بافی برخوردار بوده اما امروزه به لحاظ استفاده از نقوش یکسان و یکنواخت و عدم کاربرد نقوش اصیل اردبیلی، از ارزش و اعتباری که فرش‌های دیگر در بازارهای جهانی دارند، بی بهره است. فرش‌هایی که در اردبیل تهیه می‌شود در ابعاد کوچک و به صورت قالیچه عرضه می‌شود و در محل اصطلاحاً به آنها کلگی یا میانه می‌گویند. نقش قالیچه‌های اردبیل را که شباهت زیادی به قالی‌های قفقاز دارند بیشتر نقوش هندسی تشکیل می‌دهد. در اطراف اردبیل قطع کناره بیشتر متداول و رایج است و نقشه‌های معمولی عبارتند از: قلمی، یورتچی، گل تپه، گل نقشه.
تولیدات اردبیل شباهت بسیاری به قالی های قفقاز دارد لیکن حواشی در قالی‌های اردبیل بسیار پر کارترند و پرز آنها بلندتر و فاقد ظرافت است. رنگ‌ها نیز در قالی های اردبیلی روشن تر و زنده ترند.