تاریخچه میناکاری
میناکاری، میناگری یا میناسازی یکی از شاخص‌ترین و مشهورترین صنایع دستی اصفهان با قدمتی از بیش از پنج هزار سال قبل است؛ هنری زیبا که با رنگ آبی، سبز و گاهی قرمز خود توجه هر بیننده‌ای را جلب می‌کند. میناکاری معمولا روی مس انجام می‌شود؛ اما می‌توان این هنر را روی طلا، نقره و سفال نیز پیاده کرد. میناکاری ترکیبی از آتش و خاک است که با هنر نقاشی آمیخته می‌شود و نقوش حیرت‌انگیزی را می‌آفریند. میناکاری به دو روش خانه‌بندی (روش قدیمی) و روش نقاشی انجام می‌شود.
در روش مینای نقاشی، نقش‌های مینا روی لعابی شفاف شکل می‌گیرند. برای این کار، پس از ساخت جسم مربوطه بر اساس طرح موردنظر، استاد میناکار روی آن را لعاب سفید می‌دهد و این کار را سه یا چهار تکرار می‌کند. این جسم هربار برای تثبیت لعاب در کوره با حدود ۹۰۰ درجه سانتی‌گراد گرما قرار داده می‌شود. سپس روی جسم سفیدرنگ را نقاشی می‌کنند و دوباره آن را در کوره می‌گذارند.
پیشینه هنر میناکاری در ایران به زمان حکومت هخامنشیان می‌رسد و در زمان ساسانیان دچار تغییر و تحولاتی بزرگ می‌شود؛ دوره‌ای که به گفته بسیاری از محققان تاریخ هنر، دوره اوج شکوفایی هنر میناکاری است. آن‌ها معتقد هستند که میناکاران بیزانس (حکومت روم شرقی) و دیگر کشورهای خارجی این هنر را از هنرمندان ایرانی دوره ساسانی یاد گرفتند.
در ظروف میناکاری معمولا از طرح‌ها و نقوش سنتی ایرانی استفاده می‌شود. ظروف مسی و سفالی میناکاری یکی از صنایع دستی ارزان و پرفروش اصفهان هستند و نسبت به سایر هنرهای دستی اصفهان قیمت کمتری دارند. گوشواره، گردنبند، انگشتر، جعبه‌های بزرگ و کوچک آرایش زنانه، قوطی سیگار، بشقاب مینا، گلدان‌های مینا و تابلوهای بزرگ و کوچک میناکاری که با هنرهای دیگر مانند طلاکاری و خاتم‌کاری و مینیاتور ترکیب می‌شوند از جمله اشیایی هستند که میناسازان در بازار به فروش می‌رسانند.