تاریخچه ارغوان بافی
یکی از هنرهای ظریف و قدیمی نه تنها خراسان بلکه بسیاری از مناطق کشور ارغوان بافی است .
بد نیست اول بدانیم ارغوان چیست؟ ارغوان گیاهی است که معمولاً به صورت بوته می روید هر چند ممکن است ارتفاع آن به چند متر نیز برسد اما غالب آنها در حد یک بوته یک تا دو متری خود را تکامل می دهند.
در بیشتر مناطق کشور اردیبهشت فصلی است که ارغوان به گل نشسته و مناظری بسیار دلپذیر با گلهای صورتی خلق می کند .
از آن طرف برای کسانی که از قدیم الایام به بافت سبد و مصنوعات اینچنینی آشنا بودهاند گیاه ارغوان علاوه بر زیبایی ظاهری منبع درآمد نیز تلقی می شود.
یکی از مهمترین کانون های این هنر قدیمی که منشاء آن به صدها سال پیش میرسد، روستای «مایان وسطی» می باشد.
پس ۱۵ کیلومتر از امامزادگان ناصر یاسر در مسیر جاده طرقبه که پیش میرویم به روستای مایان وسطی میرسیم که تقریباً قالب کار ساکنین آن ارغوان بافی می باشد.
چیدن ساقه ها و ترک های ارغوان برای بافت سبد و مصنوعات مختلف معمولاً از مهرماه شروع شده و تا آخر سال ادامه می یابد به همین دلیل فصول پاییز و زمستان زمان مشغول شدن اهالی این منطقه به بافت و سرو سامان به تولیداتشان است.
اگر نیاز باشد از رنگ سفید آن در بافته های خود استفاده کنند بایستی ترکه ها را در آب بجوشانند تا پوست آنها به راحتی جدا شود ولی برای بقیه مصنوعات از رنگ طبیعی که بیشتر ما با آن آشنا هستیم ، استفاده میشود .
جالب است بدانید اداره میراث فرهنگی طرقبه و شاندیز علاوه بر حمایت از اهالی این آبادی در مسیر این صنایع دستی ارزشمند و طبیعی ، تلاش می کند تا این آبادی را به ثبت ملی در جهت زنده نگه داشتن هنر ارغوان بافی برساند .
علیرغم اینکه این گیاه ارزشمند و زیبا در بسیاری از نقاط کشور به صورت خودرو عمل می آید اما اهالی این آبادی برای بهرهبرداری بیشتر خودشان در تکثیر و گسترش به روشهای ممکن کاشت و قلمه زنی تلاش می کنند.